“Ik vertrouwde haar meteen, ze keek zo open…” Waarom een foto ons sneller doet vertrouwen… en soms nét iets te snel.

Ik kreeg in de afgelopen dagen een interessante vraag. "Mag ik vragen wie je bent?".

Na het versturen van een verzoek voor connectie op LinkedIn ontving ik een bericht met deze vraag als slot. Vragen mag in mijn beleving altijd! Graag zelfs.

Op deze website en eigenlijk overal waar je Kracht van Ervaring ziet staat geen 'foto of naam van de persoon achter de website/ het bedrijf'. En ja, dit is bewust. Hiervoor heb ik zo mijn eigen redenen. En in mijn optiek gaat het niet over mij .... het gaat over de ondersteuningsbehoefte van een iemand en de verbinding die uitgenodigd wordt. Zou een foto hierbij helpen? Of juist belemmeren? Daarnaast vind ik het intrigerend hoe iemand meer of minder waarde kan hechten aan een visueel beeld. Zonder oordeel want ik vind het ook vooral erg menselijk.

Ik vond de vraag interessant, moedig en vooral fijn. Voor mij vertaalt het in, iemand nieuwsgierig is (en dit is een essentiële en mooie eigenschap, zeker voor een ervaringsdeskundige, wat deze persoon is).

Hierdoor ontstond er een kort en mooi gesprek. Met openheid, ruimte en kwetsbaarheid.

Is het een behoefte die kan voorzien in vertrouwen? Of juist een belemmerend oordeel kan creëeren wat in de weg kan staan van iets authentieks? Zou het juist die verbinding, waar zo naar verlangd wordt, in de weg kunnen staan?

Ik begrijp volledig de behoefte voor een visueel beeld en bijkomend vind ik het ook erg boeiend. Daarom ben ik samen met AI gaan onderzoeken wat dit fenomeen inhoudt.

Lees je mee?

(Speciale dank aan Laura voor deze waardevolle vraag)

Stel: je komt iemand tegen online. Een coach, een schrijver, een potentiële samenwerker. Je ziet een vriendelijke foto; warme ogen, een zachte glimlach. En ergens denk je automatisch: “Die lijkt me oké.”

Geen bewuste keuze. Geen check van enige referentie of feit of bijvoorbeeld een live ontmoeting. Gewoon… een gevoel.  

Dat gebeurt bij bijna iedereen. En het heeft een naam: ‘truthiness’, het gevoel dat iets waar aanvoelt, ook al heb je geen bewijs.

Maar hier is het spannende:

-> Dat gevoel van vertrouwen kan je helpen…

-> Maar het kan je ook misleiden.

Laten we er samen even rustig naar kijken.

Waarom werkt een foto zo overtuigend?

Ons brein is al miljoenen jaren ingesteld op gezichten lezen.Een foto activeert razendsnel allerlei signalen:

• “Kijkt hij/zij me rustig aan?” → veiligheid.  

• “Ziet het er ontspannen uit?” → geen bedreiging.  

• “Is het steeds hetzelfde gezicht?” → vertrouwdheid.

Vooral online, waar alles zo vluchtig is, voelt een foto als een hand die wordt uitgestoken. Tekst alleen kan snel ‘koud’ aanvoelen.

Een glimlach? Die zegt: “Hé, ik ben er. Menselijk. Bereikbaar.”

En dat is waardevol. Echt waardevol.

Maar, en dit is belangrijk, een foto is geen persoon. Het is een momentopname. Vaak zorgvuldig gekozen. Licht, houding, filter… het is een fragment. En soms is het zelfs een verzorgde versie van iemand.

Wanneer wordt die ‘vertrouwde’ foto juist een valkuil?

Zelf heb ik de ervaring, en hoor ik het vaak terug in gesprekken, vooral bij mensen die vroeger vaak teleurgesteld zijn in vertrouwen:

“Ik dacht meteen: ‘die is aardig’. Pas na drie gesprekken merkte ik dat haar woorden… niet klopten met wie ze leek te zijn.”

Wat gebeurt er dan?

•  Herkenning ≠ betrouwbaarheid. Hoe vaker je een gezicht ziet, hoe bekender het voelt. Maar bekendheid is geen garantie voor integriteit.

•  We negeren tegenstrijdigheden. Stel: iemand schrijft vaag of afstandelijk, maar zijn/haar/hun foto straalt warmte uit. Dan kiezen we vaak voor het beeld, en praten we de tekst goed: “Ach, hij /zij/hen/hun was vast gewoon druk.” In plaats van te denken: “Hmm… klopt dit wel?”

•  Een foto staat stil, mensen niet. Een plaatje vangt één seconde. Maar mensen veranderen. Door stress. Door pijn. Door groei. Echt vertrouwen bouw je op in de tijd, in kleine, herhaalde momenten van consistentie.

Vertrouwen bouwen? Dan heb je meer nodig dan een mooie foto

Ik ben geen fan van extreme keuzes. Geen “foto’s zijn slecht!” of “tekst is altijd beter”.

Wel van: bewust kiezen.

Een foto is een toegangspoort. Deze maakt het makkelijker om te beginnen. Vooral in een wereld waar iedereen haast heeft.

Maar: Duurzaam vertrouwen, dat wat standhoudt bij misverstanden, tegenslag of groei, ontstaat pas als drie dingen samenkomen:

1. Het beeld (hoe iemand eruitziet),  

2. De woorden (wat iemand zegt, en hoe),  

3. De daden (wat iemand doet, vooral als het lastig wordt).

En soms… is het juist geen foto die ruimte maakt:

→ meer aandacht voor toon,

→ voor consistentie,

→ voor hoe iemand omgaat met fouten of kwetsbaarheid.

Tot slot: jouw gevoel telt

Wat jij misschien intuïtief al voelde, dat vertrouwen niet begint met een plaatje, maar met tijd en aandacht, dat klopt. Psychologisch, praktisch, menselijk.

Een foto kan de deur openhouden. Maar wie er écht binnenkomt…dat ontdek je pas als je luistert. Als je kijkt, niet alleen naar het gezicht, maar naar de hele mens. En als je toestaat dat het beeld langzaam plaatsmaakt voor de persoon erachter.

Herken jij dit ook? Heb jij ooit iemand vertrouwd vanwege een foto… en later iets anders ontdekt? Of juist: heb je ervaren dat het ontbreken van een foto juist meer ruimte gaf voor écht contact?

Wat is jouw behoefte hierin? Zou je eerder 'actie' ondernemen als je een foto ziet? Ik lees graag je ervaringen in de reacties. 

Wil je meer over bewust communiceren, vertrouwen bouwen of trauma-gericht werken weten? Meld je dan aan voor een gratis kennismakingsgesprek. Een start in ruimte, zonder logisch vooroordeel met het onderzoek naar de personen achter het scherm.

Ik biedt momenteel geen toegangspoort, geen mooie glimlach op een plaatje, vanuit mijn eigen keuze, omdat ik geloof in 'dicht bij jezelf blijven'.

Durf jij alsnog de stap te zetten?

Gratis kennismaken